Bij de brandweer ...
Tot 1954 is de brandweer van Mechelen deels beroeps deels vrijwillig. De beroepsbrandweermannen zijn officieel nog lid van “een gewapend korps” en bezitten zelfs een sabel en een geweer.
De structuur is nog een relikwie uit de 19e eeuw wanneer de brandweermannen ook lid zijn van de burgerwacht en eventueel als ordehandhavers kunnen optreden. De beide wereldoorlogen bewijzen dat zo’n gewapend brandweerkorps
een anachronisme is terwijl ze tezelfdertijd aantonen dat een professionalisering nodig is zo de brandweer vlug en competent ter plaatse wil komen.
Dit artikel is niet bedoeld om de
geschiedenis van de Mechelse brandweer te schetsen.
“De Mechelse brandweer vroeger en nu” (1982) wordt behandeld in een boek van toenmalig stadsarchivaris Installé en brandweercommandant Georges Hendrickx.
Aangezien ik zelf reeds 25 jaar deel uitmaak van de Mechelse brandweer, wil ik jullie een beeld meegeven hoe het korps sinds 1954 geëvolueerd is tot einde jaren '80.
Dit artikel behandelt onderwerpen zoals: de evolutie van korps sinds het ontstaan in 1822, de werking en organisatie, anekdotes en een aantal spectaculaire branden en ongevallen in het Mechelse.
Eén grote familie
Dat is tot het einde van de 20e eeuw één van de kenmerken van de Mechelse brandweer. Zonen zien hun vaders soms stikkapot en geblesseerd of erger thuiskomen. Vaders waarschuwen die zonen om een ander beroep te kiezen, dikwijls helpt
die waarschuwing niet.
Eén er van is Leon Gellaerts en hij wordt ook brandweerman. Kleinzoon Marcel Gellaerts neemt dienst in 1971. Nog een sterk voorbeeld: de huidige Luitenant Ronny Cornelis is de zoon van Maurice, één van de vier slachtoffers van de
grootste tragedie die het korps meemaakt (Lees verder ...).
Hij zegt vandaag; dat was één grote familie in de jaren zeventig, die kwamen ook buiten de diensturen bij elkaar. Mijn gevoel zei me dat ik bij de brandweer thuishoorde.
